ΕΚΤΕΛΕΣΗ Π/Υ

ΔΙΑΥΓΕΙΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ

Αίτηση εγγραφής στο σύλλογο ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

6 ΒΟΙΩΤΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΕΛΕΡΜΕΝΟΣ : "ΕΩΣ ΠΟΤΕ;"

Τὰ θύματα ὑπέκυψαν
σὲ ὅρους ἐπαχθεῖς,
τὸ ίδιο τους τὸ αἶμα
θυσία καὶ ποινή.

Ἡ μόνη τους ἀπαίτηση
συγγνώμη ἀπὸ καρδιάς,
ποὺ ἀκόμη δὲν ζητήθηκε
απὸ καμμιὰ πλευρά.

Ἄραγε ἔφθασε ποτέ
ὁ ἀπόηχος τοῦ ὁλοφυρμοῦ
στούς αὐτουργοὺς τοῦ δράματος
τοῦ εμφυλίου ολέθρου;

Εἴχανε κίνητρα ἀσαφή'
ἡ ἔκβαση δείγματα
ἐπρόσφερε πολλὰ
ἐντόνου ἀμνημοσύνης.
Ἕλλειψις, ἕως πότε
σεβασμοῦ καί αποδοχῆς
δικαίου καὶ ευθύνης;

ΛΟΥΚΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ : "ΑΠΟ ΝΙΚΗ ΣΕ ΝΙΚΗ"

«Ω Βικτώρια – Μινέρβα να που ξαναβρισκόμαστε
στον Χάντακα μέσα στα αίματα και στο Κλειδί τυφλοί»
Χάλαβρος

Η νίκη δείχνονταν ως χύνουν τα νερά
έτσι όπως ήταν πάντοτε χωρίς κεφάλι
χωρίς χέρια, κάποτε μάλιστα
της λείπαν ακόμη και τα φτερά.
Πετύχαμε βέβαια, εδώ ’ναι η μοίρα μας,
την πύρρειο και την καδμεία
αλλ’ αλίμονο δεν άρκεσε
και στα σημερινά μας δεν έχει
μήτε κορμό, μέση, άκρη η νίκη μας.
Ένα ασαφές περίγραμμα έγινε
διψασμένο πανί
η κόρη τής Στυγός, η αδερφή
τού Κράτους, του Ζήλου και της Βίας
η νεοελληνική νίκη.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΕΛΛΟΣ

Ποιος κύκλος;
Ποιο τετράγωνο;
Ποιο τρίγωνο;
Ποιο τραπέζιο;
Εκατομμύρια σχήματα φυλακίζονται
σε αόρατες,
τρομαχτικές γραμμές.
Φλόγα της φωτιάς
και συ,
φλόγα της ψυχής,
θαυμαστοί αρχιτέκτονες,
σβήστε με τη γραφή σας
τη γεωμετρία του κόσμου.

ΛΟΥΛΑ ΤΣΑΜΑΝΤΑΝΗ : "INVISIBILITY"

στην Κυβέλη

Μήπως κανείς βλέπει τ’αηδόνια τη νύχτα
όταν κελαηδούν; Ακούει την πλημμυρίδα
της ψυχής και την άμπωτη; Ή μήπως
αφουγκράζεται το τετέλεσται της κάμπιας
στο κουκούλι μέσα; Κι όμως τόσο κοντά,
μα τόσο κοντά ο αόρατος κόσμος.

Από τη συλλογή «Στον Τόπο Του Τι»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΟΥΣΤΡΟΣ : "ΘΑΜΩΝΕΣ"

Πρόχειροι άνθρωποι,
βολεύεστε ολημερίς
κάτω απ’ την τέντα σταυλισμένοι
με καφετιά ροφήματα και μπισκοτάκι,
με μάτια καρφωμένα στις περαστικές γραμμές
πίσω από σκοτεινά γυαλιά
τάχα αδιάφοροι,
ας μοιραστούμε το κοινό μας μυστικό
-όλοι προδότες όλοι προδομένοι-
κρυφά στημένο ραντεβού έχετε
με το ενδεχόμενο
ώρες μετρώντας το σφυγμό του απροόπτου.
Ε, ναι …εγώ να το δεχτώ,
όταν η νύχτα ανοίγει αγκαλιά
καθένας θέλει μια γυναίκα στο σεντόνι του
κι ας είναι και για σπίτι,
αυτό ειν’ άλλο
το λιγωμένο μάτι μ’ ενοχλεί
κι η χύδην εύγλωττη σιωπή που περιρρέει.
Μεγάλωσα στο καφενείο του χωριού,
όπου μετά τον κάματο αναπιάναμε προζύμι
για το αύριο,
με τις φωτογραφίες των προγόνων στο τεζάκι,
στον τοίχο γενιασμένοι καπετάνιοι της στεριάς
ζωσμένοι φυσεκλίκια.
Λοιπόν, να μη με περιμένετε,
δεν έχω θέση στα kafé σας,
χαλάλι σας κι οι σερβιτόρες
με τα εξώκοιλα μπλουζάκια και τα κολλητά
θα μείνω στην ξερήν ανάμνηση,
με τη ρακή, το παξιμάδι και τη λύρα.
Φθινοπωρινοί άνθρωποι,
ρέμπελοι μες τον κόρφο της υπόσχεσης,
που σπαταλήσατε ατσαλάκωτοι
της ηδονής τα δώρα!
Χωρίς καν ένα ρόδι στο κελάρι σας
αποθεματικό,
χωρίς καν ένα σύννεφο να στάξει
για όλα τ’ανθισμένα σ’ αγαπώ,
που δεν καρποφορήσαν
Υπόλοιποι άνθρωποι στο ταμείο του χρόνου,
σας έχω απέναντι,
εγώ στην ομορφιά ξοδεύτηκα,
δεν είμαι της συγνώμης οπαδός,
δύσκολα να ελπίζετε σε μένα !

ΑΡΓΥΡΩ ΑΓΓΕΛΙΝΑ-ΖΩΓΡΑΦΟΥ : "ΘΕΛΓΕΜΕΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ"

Δίπατο σπίτι καλά ασβεστωμένο
τοίχος ψηλός, απέριττος
αγναντεύει τον απέραντο κάμπο
κι η αντηλιά όλη πάνω του
τον ανάβει.
Στη θαλπωρή ακουμπούσαμε τον αγκώνα μας,
παίζοντας κρυφτό ώρες ατέλειωτες.
Τα βράδια μεταλλασσόταν σε μαγικό μπερντέ
με βοηθό το θελκτικό φως της νυχτερινής λάμπας.
Πρωταγωνιστές οι γείτονες
άλλοτε μακρόστενες σκιές, όμοιοι ξυλοπόδαροι
και άλλοτε κοντόχοντρες, ίδιοι νάνοι,
τη Χιονάτη φύλαγαν.
Κοιτούσε ώρες ατέλειωτες απ’ τον φεγγίτη
να φανεί σκόνη αλόγου με καβαλάρη τον πρίγκιπα.
Ακόμα κοιτάζει…