«Μια κόκκινη μύτη, ένα βιολί κι ένα όνειρο» της Γιώτας Αλεξάνδρου

News » «Μια κόκκινη μύτη, ένα βιολί κι ένα όνειρο» της Γιώτας Αλεξάνδρου
Posted on 03 May 2022 09:10

της Κατερίνας Δημόκα

Alexandrou-Giwta.jpg

Τίτλος αναπάντεχος: «Μια κόκκινη μύτη, ένα βιολί κι ένα όνειρο». Περιεχόμενο επίσης! Μιλώ για το τελευταίο βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου (Εκδ. Ελληνοεκδοτική, εικονογράφηση: Francesca Cosanti). Αφιερώνεται «στα παιδιά που χορεύουν με τα κύματα και σε όσους τους κρατούν το χέρι και χορεύουν μαζί τους στην τρικυμία». Όπου κύματα βάλτε ασθένεια, ανάσχεση της υγείας. Όπου συγ-χορευτές βάλτε γονείς, νοσοκόμους και γιατρούς.

Γιατρός κι ο Ζήσης, ο ήρωάς μας. Παιδί αγαπούσε τη μουσική, τα μασκαρέματα και τα αστεία. Ήθελε να ανοίξει δικό του αστειατόριο (τι νεολογισμός!), να σερβίρει χαρά και να κερνάει γέλιο. Ο Ζήσης, όμως, βίωσε την αρρώστια μικρός. Και αυτό το ευαίσθητο βίωμα έγινε ευαισθησία ψυχής. Με την επιστήμη ως γνωστικό εξοπλισμό, με το βιολί, τα αστεία και τις μεταμφιέσεις ως συναισθηματική σκευή φροντίζει ολιστικά τα παιδιά-ασθενείς του.

«Μια φορά κι έναν καιρό στο λευκό κάστρο κλείστηκαν οι Μικροί Ήρωες, που αντιστέκονταν στα απειλητικά Μαύρα Βέλη. Πολιορκία σκληρή, μα οι Μικροί Ήρωες είχανε σύμμαχο τον γιατρό Ζήση και τους νοσοκόμους. Αυτοί με τα μαγικά τους όπλα κατατροπώνανε τους κακούς, ξαναφέρνοντας την υγεία, το γέλιο και τα όνειρα στα παιδιά…»

Και η ζωή κυλά στο νοσοκομείο όπως περίπου και έξω από αυτό: με φως και σκοτάδι, με καλές και κάνα δυο κακές μέρες, με μπόλικα παιχνίδια, γιορτές και γενέθλια, τούρτες, μπαλόνια και πολλή υπομονή, μέχρι τα μικρά να γυρίσουν σπίτι.

Mia-kokkini-muth-ena-violi_COVER.jpg

Η πρωτότυπη ιστορία, τόσο επίκαιρη μέσα στην πανδημία, λειτουργεί υπερρεαλιστικά: ο Ζήσης, με το χάρισμα της ενσυναίσθησης (της αναγνώρισης και του διαμοιρασμού των συναισθημάτων) γίνεται γιατρός ψυχών τε και σωμάτων. Καλεί τις παραμυθιακές δυνάμεις να ξορκίσουν την ασθένεια. Από το μυστικό σεντούκι ξετρυπώνει ιπτάμενα μπαλόνια και ρούχα μεταμφίεσης. Το νοσοκομείο αστράφτει μαγικά!

Στα τεχνικά: Ο αφηγηματικός χρόνος είναι ενεστώτας. Τα μικράτα του Ζήση και η ενήλικη εκδοχή του συγκερασμένα. Το σύντομο παρελθόν των παιδιών, το παρόν και το λαμπερό μέλλον σε αδιάσπαστη συνέχεια. Ο χρόνος προσωποποιημένος σε καλοκάγαθο πλάσμα, που φιλιώνει με τα παιδιά και τα οδηγεί στην όμορφη περιπέτεια.

Τα σύμβολα διάσπαρτα. Ο Ζήσης (όνομα & πράγμα): σύμβολο και χορηγός της ζωής. Η κόκκινη μύτη: η ευφρόσυνη δύναμη του γέλιου. Το βιολί: η θεραπευτική ελπίδα, η αισιόδοξη διάχυση. Τα μανταρίνια και τα μούσμουλα, τα τριαντάφυλλα, τα ζωάκια, τα σιντριβάνια σοκολάτας κι οι τσουλήθρες σύμβολα ονείρων και χαράς.

Αξιοσημείωτος και ο κύκλος. Η ιστορία ξεκινά ρωτώντας: «Ζήση, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και κλείνει ξαναρωτώντας: «Αγάπη, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» υπονοώντας πως το έργο μας πρέπει να είναι καμωμένο με αγάπη ή να διαλέγουμε ως έργο την αγάπη που μεγαλώνει μέσα μας. Ειδικά όταν κάποια επαγγέλματα δεν είναι απλώς επαγγέλματα. Να πάρω τον δάσκαλο, όπως η Γιώτα Αλεξάνδρου; Να πάρω τον παιδίατρο Ζήση που επινόησε;

Και λέω εγώ: αν ο γιατρός ασκεί λειτούργημα, τότε ο παιδίατρος το κάνει εις διπλούν. Γιατί θεραπεύει την παιδικότητα και θωπεύει την ψυχή της, ημερεύει πόνους ή φόβους, δυναμώνει τα χεράκια και τα ποδαράκια που αργότερα θα στηρίξουν τον πύργο. Ποιον πύργο; Μα την κατασκευή που οι απομαγεμένοι ενήλικες καλούμε ξερά κοινωνία! Αυτόν τον πύργο!

Σου άρεσε το άρθρο; Βαθμολόγησέ το!

αξιολόγηση: 0+x

Latest Blog:

Εκτός αν ορίζεται διαφορετικά, το περιεχόμενο αυτής της σελίδας διανέμεται σύμφωνα με την άδεια Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License