Ασημένιο φτερό | Μάρκους Πφίστερ

News » Ασημένιο φτερό | Μάρκους Πφίστερ
Posted on 21 Jan 2015 08:35

Η διαφορετικότητα, η απόρριψη, η ταπείνωση και η κοινωνική απομόνωση θίγεται εύστοχα στο εξαίρετο "Ασημένιο φτερό" του Μάρκους Πφίστερ από τις εκδόσεις Πατάκη. Όταν μάλιστα η διαφορετικότητα διακρίνεται από ανωτερότητα, ικανότητα, ανοχή στην προσβολή και την κοροϊδία και ταυτόχρονη πηγαία επιθυμία ενσωμάτωσης στο σύνολο οι "μέτριοι" από εμάς (και επιτυχώς αποδεκτοί από τον εξίσου "μέτριο" κοινωνικό περίγυρο) οφείλουμε, το λιγότερο, να προβληματιστούμε για τη συμπεριφορά μας (αν μη τι άλλο να συναισθανθούμε την "περίλαμπρη" μικρότητά της ύπαρξής μας).

Στην ιστορία μας είναι το Ασημένιο Φτερό ένα νεογέννητο πουλάκι που μόλις είχε σκάσει από το αυγό. Μικρό, αδύναμο, περιφρονημένο από τους ομοίους του. «Και τούτο το τοσοδούλικο θέλει να γίνει κόρακας;» έκραξε ειρωνικά και περήφανα κάποιο άλλο. Όντως ήταν μικροκαμωμένο το νεογέννητο πλασματάκι, γι' αυτό και τα άλλα το έμπαιζαν, δεν το ήθελαν στην ομήγυρή τους. Εκείνο αθώο, καλοδιάθετο, αδαές, με κέφι και αστείρευτη όρεξη για ζωή, άλλο δεν επιζητούσε παρά να παίξει μαζί τους. Ακατάδεχτα όμως τα υπόλοιπα πουλιά αρνούνταν.

Σύντομα δυνάμωσε το πουλάκι, μεγάλωσαν τα φτερά του και άρχισαν να το οδηγούν στις ωραίες απλωσιές του δάσους για να γίνει εντέλει ο ταχύτερος και ο πιο λυγερός από όλους τους κόρακες.

«Μπορώ τώρα να παίξω μαζί σας;» ρώτησε δειλά: «Μα και βέβαια. Μόνο που προηγουμένως πρέπει να πετάξεις στα γρήγορα μέχρι το φεγγάρι, κι όταν επιστρέψεις, θα παίξουμε μαζί σου» κορόιδεψαν το πουλάκι οι υπόλοιποι. Και ο μικρούλης τρόμαξε αλλά τους πίστεψε. Το πανούργο μεγάλο κοράκι το διαβεβαίωσε ότι ήταν πανεύκολο και ότι όλοι μπορούσαν να πετάξουν μέχρι εκεί.

Ο γενναίος, μικρός κόρακας, διψασμένος για αποδοχή και φιλία επιχείρησε την επικίνδυνη πτήση. Πετούσε προς το ασημένιο φεγγάρι και τα άλλα πουλιά το έβλεπαν μα κανένα δεν το εμπόδισε. Κανένα ίχνος τύψεων και ευαισθησίας στην σκληρή τους καρδιά μέχρι που έκλεισαν τα νυσταγμένα μάτια τους. Φτερούγες αστραφτερές διακρίνονταν στο μαύρο, νυχτερινό ουρανό.

Πόσο μπορεί να βαστάξει μια πτήση σαν αυτή; Πάντως είχε βρεθεί πολύ κοντά στον στόχο του, κάτι που δεν είχε κατορθωθεί από άλλο πουλί του γένους του, όταν δικαίως …κατέρρευσε!

Το πρωί ο μικρός , θαρραλέος ήρωας βρέθηκε πεσμένος στο φράχτη,μόνος, ανήμπορος, ξέπνοος , με επίγνωση της αποτυχίας του. Μόνο τότε παραδέχτηκαν τα υπόλοιπα πουλιά ότι κανένα από αυτά δεν έχει επιχειρήσει ποτέ αυτή την παράτολμη πράξη . Και άρχισαν να του ζητούν συγνώμη για την άδικη δοκιμασία που του επέβαλαν.«Άντε, λοιπόν, ελάτε τώρα να παίξουμε!» ζωήρεψε καλόκαρδα ο αγαθός μικρούλης χωρίς ίχνος κακίας και καθώς ανυψωνόταν στον ανοιχτό, απέραντο ουρανό οι άλλοι είδαν και αναγνώρισαν το θαύμα: ένα ασημένιο, αστραφτερό φτερό στη φτερούγα του μικρού κόρακα! Ανταμοιβή του ηθικού του μεγαλείου!!!! Γιατί κάποια πλάσματα είναι μοναδικά και ιδιαίτερα ώστε ακόμα και η κακία και η μικροπρέπεια ολόκληρου του κόσμου αδυνατεί να ξεθωριάσει τη λάμψη τους!!!

Γοητευτικό παραμύθι. Χωρίς παράπονο! Με έμμεσο διδακτισμό που δεν κουράζει. Μιλά με μετρημένα λόγια για την αντοχή της πίστης. Για την ανοιχτή καρδιά. Για την έμφυτη ανάγκη κάθε πλάσματος για φιλία. Τέλος, μιλά διακριτικά για την αναγνώριση, την αποδοχή, την ανεκτικότητα και τον σεβασμό απέναντι στα πλάσματα που με την αγνή και ανιδιοτελή στάση τους απέναντι στη ζωή ομορφαίνουν τον κόσμο μας και μας γεμίζουν αισιοδοξία και προσδοκίες αποτελώντας τα ίδια λαμπερούς "φάρους" καθοδήγησης των υπολοίπων μας….!

Όσο για την εικονογράφηση, είναι τόσο ωραία, όσο και το κείμενο του ξεχωριστού αυτού συγγραφέα.

Ηλικία: προσχολική και πρώτη σχολική.

by Ιωάννα Ζωγράφου, φιλόλογος

Σου άρεσε το άρθρο; Βαθμολόγησέ το!